Wie A zegt, hoeft geen B te zeggen

Ik geloof niet meer in "wie A zegt, moet ook B zeggen". Dat er na elke A een B moet komen is namelijk een illusie.

Terwijl ik dit opschrijf vliegen mijn eigen overtuigingen - geboren uit het DNA van mijn familie - me om de oren.

Wie A zegt moet wél B zeggen, vindt mijn hoofd.

"Je bent toch geen afhaker?"
"Wat moeten anderen denken?"
"Kom op, nou even doorzetten!"

𝗠𝗲𝘁 𝗱𝗶𝗲 𝗰𝗼𝗻𝗱𝗶𝘁𝗶𝗼𝗻𝗲𝗿𝗶𝗻𝗴 𝗶𝘀 𝗵𝗲𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘇𝗼 𝗴𝗲𝗸 𝗱𝗮𝘁 𝗶𝗸 𝗿𝗲𝗴𝗲𝗹𝗺𝗮𝘁𝗶𝗴 𝗱𝗲 𝗸𝗮𝗸𝗲𝗻 𝗼𝗽 𝗲𝗹𝗸𝗮𝗮𝗿 𝗵𝗲𝗯 𝗴𝗲𝘇𝗲𝘁 𝗲𝗻 𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗺𝗶𝗷𝗻 𝗲𝗶𝗴𝗲𝗻 𝗴𝗿𝗲𝗻𝘇𝗲𝗻 𝗴𝗶𝗻𝗴.

💼 Doorging met werken als ik moe was
🥊 Vocht om iets te redden dat kapot was
😕 Het uitzong in een situatie waar ik niet wilde zijn

Herkenbaar voor je?

Ik doe het niet meer
Want mijn lichaam gelooft het niet

𝗪𝗶𝗲 𝗔 𝘇𝗲𝗴𝘁
𝗭𝗲𝗴𝘁 𝗔
𝗣𝘂𝗻𝘁

Dat er na A een B moet komen, dat is slechts een idee.
Soms van jezelf, soms van de ander.

Dus ja, ik luister graag met volle aandacht naar je (A)
Nee, ik kan het probleem niet voor je dragen (B)

Ja, ik vind het fijn om je te zien (A)
Nee, ik kom niet aan al je wensen tegemoet (B)

Ja, ik coach je graag op jouw vraagstuk (A)
Nee, ik ben niet je redder (B)

𝗗𝗼𝗲 𝗺𝗶𝗷 𝗺𝗮𝗮𝗿 𝗺𝗲𝗻𝘀𝗲𝗻 𝗱𝗶𝗲 𝗺𝗲𝘁 𝗮𝗮𝗻𝗱𝗮𝗰𝗵𝘁 𝗔 𝘇𝗲𝗴𝗴𝗲𝗻
𝗢𝗳 𝗲𝗿 𝗱𝗮𝗮𝗿𝗻𝗮 𝗻𝗼𝗴 𝗲𝗲𝗻 𝗹𝗲𝘁𝘁𝗲𝗿 𝗸𝗼𝗺𝘁
𝗭𝗶𝗲𝗻 𝘄𝗲 𝗱𝗮𝗻 𝘄𝗲𝗹 𝘄𝗲𝗲𝗿

Is bij jezelf blijven een thema voor je?
Stuur me een berichtje. Kennismaken is gratis.